
این گنبد است، آسمانخراش نیست
این محله در دامنه کوه سرچال کوچک بنا شده است و دو کیلومتر تا تجریش فاصله دارد، آبک در شمال و زمینهای دزاشیب و تجریش در جنوب، جعفرآباد و دربند در غرب و جماران و حصارک در شرق آن واقع شده است.
بنای اصلی امامزاده، برجی هشت ضلعی است که از آجر ساخته شده است. این بقعه امروزه دارای صحن، ایوان، رواق و گنبد کاشیکاری است. اصل بنای بقعه را از قرن هفتم هجری دانستهاند. در زمان شاه طهماسب صفوی، صندوقی با تاریخ 963 هـ. ق روی مرقد نهاده شد. ساختمان اصلی بقعه در زمان فتحعلی شاه قاجار توسعه یافت و ایوان بزرگ فعلی در طرف قبله بنا شد.
سالهای اخیر در قالب طرح نوسازی بافت حرم، تغییرات زیادی در این بقعه صورت گرفته است، بویژه در حیاط امامزاده. بناهایی مثل تعاونی و اتاقهایی که در شرق حیاط قرار داشت، همگی از بین رفتهاند. حتی امروز دیگر از آن همه قبر قدیمی در حیاط امامزاده خبری نیست.
پیشترها گورستان

داستان افسانهای و اهانتبار چوگانبازی با این سر هنوز از زبان گذشتگان روایت میشود که در نهایت یک زن شمیرانی برای بازپسگیری سر، قدم میگذارد و بالاخره سر را پس میگیرد و در محل فعلی توسط یکی از فرزندان عمار یاسر که ساکن رودبار قصران بوده است، دفن میکند! و البته کلی داستانپردازیهای دیگر در ادامه این ماجرا وجود دارد که وی از نوادگان شهربانو، دختر یزدگرد سوم است.
متولی امامزاده درباره هویت وی میگوید: همانطور که در بالای صحن نوشته شده است، ایشان
با گذشت سالها، محوطه امامزاده قاسم دستخوش تغییرات بسیاری شده است. در حیاط امامزاده حوضچهای قرار داشت، همچنین مقابری که اکنون با بتون پوشیده شده و در حال بازسازی است.
با وجود این، حیاط این امامزاده اگرچه نه به اندازه حیاط قدیمی، اما هنوز هم باصفاست و چشمانداز قشنگی به شمیران و تهران داده و امامزاده همچنان به عنوان زیارتگاه مورد احترام مردم است.
بخش گردشگری تبیان
برگرفته از جام جم آنلاین
گردآوری ایران شناسی آکاایران