هتل های کوچک، ستاره های بزرگ

سابقه نارضایتی گردشگران از هتل های ایرانی، به یکی دو سال اخیر محدود نمی شود. حالا دیگر هتل یکی از دغدغه های اصلی هر گردشگری است که راهی جاده های ایران می شود. دغدغه ای که می تواند تمام جاذبه های تاریخی، طبیعی و فرهنگی ایران را کمرنگ کرده و سایه کمبود رفاه در سفر را هر چه بیشتر بر گردشگری ایران پهن کند.

نابرابری تعداد ستاره ‌هتل‌ها در ایران با خدمات ارائه شده در آنها، این شائبه را به وجود می آورد که اعطا و به‌روزرسانی ستاره هتل‌ها از چارچوب و استاندارد یکسانی پیروی نمی‌کند. شاهد این ادعا، اظهارات اصغر ژیان‌دربندی، کارشناس و مدرس هتلداری است که معتقد است درجه دهی به هتل های ایران، نه تنها شباهتی به شیوه های بین المللی ندارد، بلکه بیشتر از روش های منسوخ تبعیت می کند.

او در این باره به CHN می گوید: «هتل چهار ستاره‌ای در استان اردبیل ساخته شده که من در طراحی خدمات و سرویس‌دهی آن همکاری داشته ام و به سازمان میراث فرهنگی و گردشگری پیشنهاد دادم دو ستاره برای این هتل در نظر گیرد، اما هتل مذکور چهار ستاره گرفت. گویا ستاره هتل‌ها در جیب سازمان است و به هر کس اراده کند ستاره می‌دهد.»

به گفته او شیوه درجه‌بندی و استانداردسازی هتل‌ها در کشور در مقایسه با روش‌های نوین جهانی بسیار منسوخ و غیرکاربردی است و اجرای این روش‌های نیز در اختیار افراد غیرکارشناس است: «عموم استانداردهای هتلی در ایران فقط به درد ایران می‌خورد چرا که یک هتل چهار ستاره ایرانی چنانکه با استانداردهای جهانی سنجیده شود، دو ستاره بیشتر نمی‌گیرد.»

به گفته او، ستاره‌ها بر سردر ورودی هتل نشان دهنده کیفیت بالاتر نیست. ممکن است قیمت را بالا ببرد، ولی ستاره‌ها نشان دهنده خدمات ماورای خدمات رایج در هتل های مشهور ستاره بالا نیست. ژیان دربندی ادامه داد: مهمان با دیدن ستاره‌ها از نظر روحی آماده می‌شود تا برای پرداخت مبلغ بالاتر آمادگی داشته باشد و با شنیدن قیمت ها از اقامت در هتل منصرف نشود.

او همچنین با انتقاد از طرح تطبیق استاندارد که سازمان میراث فرهنگی قصد دارد برای کیفی‌تر کردن خدمات و امکانات هتل‌های کشور اجرا کند، می گوید: «بکار بردن واژه استاندارد در هتلداری بی‌معناست چراکه امروزه در صنعت هتلداری از استاندارد استاندارتر داریم، از خوب بهتر داریم و از بهتر هم بهتر.»

ژیان‌دربندی ادامه می دهد: «در حرفه بین‌المللی هتلداری که با فرهنگ های گوناگون ارتباط دارد و رقابت حرف اول را می‌زند استانداردسازی بی‌مورد است و نه تنها طرح موفقی نیست، بلکه باعث صدمه زدن به صنعت هتلداری و دلسرد کردن سرمایه‌گذاران خواهد شد. بهتر است به جای تطبیق استاندارد، حس رقابت را به وجود آورند و چنانچه بناست استانداردسازی برای هتل‌ها تدوین شود باید توسط کارشناسان و متخصصان ورزیده با تجربه هتلداری تدوین شده تا برای حفظ سرمایه هتل ها که یک سرمایه‌گذاری ملی است مفید واقع شود.»  

پیش از این تعیین درجه و گروه هتل‌ها از مباحثی بود که اجرای آن را سازمان میراث فرهنگی و گردشگری بر عهده داشت. این تعیین درجه باید در کمیسیونی به ریاست سازمان مربوطه انجام می‌شد. نماینده سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، نماینده نیروی انتظامی، نماینده وزارت بهداشت، نماینده فرمانداری، بخشداری و یا استانداردی، نماینده شهرداری و نماینده تشکل صنفی اعضای این کمیسیون را تشکیل می‌دادند. در این کمیسیون پیشنهاد سازمان در ارتباط با نوع و درجه هتل مورد بررسی قرار می‌گرفت. این کمیسیون بر اساس ماده 11 و 12 آیین‌نامه استانداردنویسی هتل‌ها و تاسیسات اقامتی برگزار می‌شد که به دلیل تغییر یافتن ماده 12 در دولت قبلی که ترکیب کمیسیون را بر اساس 6 نماینده تعیین کرده بود، اعضای کمیسیون تغییر کرد.

در فعالیت جدید کمیسیون قرار بر این شد که تنها سه نماینده بحث درجه‌بندی هتل‌ها و تاسیسات گردشگری را بر عهده گیرند که این افراد شامل رییس سازمان میراث استان‌ها، نماینده دفتر تدوین استانداردهای فنی و نظارت و نماینده تشکل صنفی می‌شدند. اما فعالیت این کمیسیون هنوز عملی نشده است.

گروه گردشگری تبیان